Literatura

„Sześć stopni swobody” to książka, którą przeczytałem jednym tchem. Należała ona do kanonu lektur wszystkich „zarażonych lotniczym bakcylem”. Jej pierwszy nakład w roku 1980 po prostu zniknął z księgarń. Mój egzemplarz pożyczyłem od kolegi z kursu szybowcowego. W drugim wydaniu z 1998 r. można było dopiero się dowiedzieć o faktach, których cenzura PRL po prostu nie przepuściła. Tytuł wspomnień „Sześć stopni swobody” wiele mówi o ich autorze: to inżynier, ale jednocześnie humanista. Równie zajmująco opisuje swoje przygody, co prowadzi ścisły wykład.

Długi dojazd na lotnisko, procedury otwierania wielkiego hangaru w aeroklubie (spróbujmy w niektórych aeroklubach wystartować w czerwcu 30 minut przed wschodem słońca…), godzinna podróż na lotnisko po to tylko, by się dowiedzieć, że jednak podstaw nie ma wystarczających do latania … Tracimy w roku setki godzin, by cieszyć się awiacją.

Wydanie drugie, zaktualizowane na 2023

Latając w Nepalu nie możemy się nadziwić, że wszyscy piloci, czy to w Jomsom pod Annapurną, w Lukli pod Everestem, czy też w Terrai na sawannie komunikują się ze sobą po angielsku. Dobrze byłoby w Polsce nie wykluczać nikogo z dostępu do informacji, ideał to jednak, podobnie jak w Nepalu, korespondencja w jednym uniwersalnym języku. Chyba jeszcze trochę czasu upłynie zanim to się stanie; może na początek tylko standardowe informacje po angielsku?